به اندازه یک حمله قلبی – دیدگاه یک ناظر

صداهای صبح زود از بیرون می آید. من ساعت ها بیدار بودم و قبل از شروع روز احساس خستگی می کردم. گریه می کنم و مشتم را به تخت می کوبم ، خودم را فریاد می زنم ، تو می میری ، لطفاً به من گوش کن ، لطفا. کلمات غم انگیز جز گوش خدا به گوش هیچکس نرسید. بی خبر از ما ، کرونومتر شروع شده بود و ما در مسابقه زندگی او بودیم.

چند دقیقه بعد ، او از حمام بیرون آمد و گفت: “فکر می کنم بهتر است مرا به بیمارستان ببرید.” در آن لحظه ، شخص قدیمی من وارد دنده بالا شد. طی چند ماه گذشته ، من 100 بار این لحظه را تصور کرده بودم ، و غریزه من دقیقاً می دانست که چه باید بکند ، پروتکل داخلی 911 من شروع به کلیک روی مراحل کرد.

همانطور که اعزام کننده از من می پرسید اورژانس من چیست ، من با آرامش لباس می پوشم و به طور سیستماتیک مراحل لازم را طی می کنم – من خودم را در حال بیان وضعیت اضطراری و ارزیابی وضعیت خود می شنوم. از گوشه چشم می توانم ببینم ، بشنوم و دکتر متخصص قلب در مشهد احساس کنم که او ترسیده و عصبانی است چرا که من برای کمک خواهان هستم. “نه نه ، فقط مرا ببر ، به آنها زنگ نزن.” من تمام ارتباطات احساسی خود را با این موقعیت قطع می کنم و پروتکل درونی خود را ادامه می دهم. درب خانه مان را باز می کنم و باز می کنم. سگ را پشت درهای بسته می گذارم. کیف و تلفن همراهش را در کیفم گذاشتم. من در حال حاضر ، چهار نوزاد آسپرین را به او می دهم و می گویم طبق دستور اعزام کننده آنها را بجوید ، سعی می کنم به چشمان او نگاه نکنم یا وحشتی را که از وجودش نشئت می گیرد احساس نکنم. من باید در فضای قطع ارتباط بمانم. من باید در قطع ارتباط بمانم.

در عرض چند دقیقه ، دو کلانتر ماگیلا گوریلا وارد خانه ما می شوند. حضور آنها احساس سرزده و ترسناک می کند. این تصویر بیش از حد واقعی می شود و وخامت اوضاع در حال تشدید است. کلانترها او را درگیر می کنند و می پرسند چه خبر است. عصبانیت و مقاومت او در برابر موارد اجتناب ناپذیر افزایش یافته است. برای یک نانو ثانیه ، از خودم می پرسم که آیا در درخواست کمک کمک درستی انجام داده ام. او همه علائم را داشت اما درد سنگینی نداشت. شاید این چیزی نباشد نه ، من به خودم می گویم ، شما باید قطع ارتباط کنید و پروتکل را ادامه دهید.

نیروهای امدادی بعد می آیند ، دو مرد عضلانی بسیار جوان که تجهیزات خود را حمل می کنند ، به محراب ما سرازیر می شوند و شروع به انجام کار خود می کنند. از محل ناظر ، من به س questionsالات ، DOB ، لیست داروها ، شروع علائم ، آلرژی های شناخته شده ، عوامل بهداشتی و غیره پاسخ می دهم. او هنوز در حال مبارزه است و نمی خواهد کمک کند ، زیرا آنها مسیرهای EKG را به هم متصل می کنند ، از اتاق بیرون می آیم. من باید قطع ارتباط بمانم. من پروتکل داخلی خود را ادامه می دهم.

من تماس های لازم را می گیرم ، کار او ، عروسم ، به او می گویم که من برای تماشای نوه ام و سپس تماس وحشتناک با بزرگترین دخترش نیستم. من می خواهم کرک کنم ؛ من می خواهم گریه کنم ، اما در قطع ارتباط هستم و واقعیت ها را بیان می کنم. چهار دقیقه بعد دوباره وارد اتاق می شوم. یکی از پولهای جوان می گوید: “نوار قلب شما طبیعی است ، بنابراین سکته قلبی نیست ، اما فشار خون شما اگر بسیار بالا باشد ، ما هنوز باید شما را در محل قرار دهیم.” من می خواهم بر مرد فریاد بزنم ، این را به او نگو. این جدی است ؛ این یک حمله قلبی است!

سپس مهمان ناخواسته با ورودی خردکننده وارد شد. فیل ضرب المثل حضور خود را آشکار کرده بود و صحنه حس فوریت جدیدی به خود می گیرد. او را برای حمل آماده می کنند. نمی توانم به او نگاه کنم ، زیر لب می گویم ، دوستت دارم و کیفم را می گیرم. آنها به من دستور داده اند که ماشینم را بردارم و خیلی نزدیک نروم. من از درب پشتی بیرون می روم زیرا او را در آمبولانس بار می کنند.

از ماشین ، دومین تماس را با دختر بزرگترش می گیرم. این بار به او اطلاع دهید که ما به بیمارستان می رویم و ظاهر خوبی ندارد. جایی در 15 دقیقه گذشته ، من با دخترم و بهترین دوستم تماس گرفته بودم ، هر دو با من تماس گرفتند زیرا من در حالت تعلیق در حالت انتظار (وزن) نشسته ام و او را در آمبولانس آماده می کنم. من شروع به ترک خوردن می کنم و برای حفظ حالت قطع ارتباط تلاش می کنم. کاش می دانستم چه اتفاقی می افتد. آیا او موفق خواهد شد؟ کرنومتر سریعتر می زند.